پخت نان خومونی(نان محلی) ودرست کردن تنور

در گذشنه وارد هر خونه ای که میشدی در گوشه ای از حیاطش اطاقی بود که همه

دیواراش وسقفش رو دودۀ آتش تنور که بهش خونه تنوریمی گفتیم سیاه کرده بود .

چندتا از خانم های که تنور درست می کردن اسماشون حاجی آهو طلا ،غزی (علیرضا )

ومادر بزرگم ماه گل که واسم تعریف میکرد که اول از سلمونی (اریشگاه ) مو می آوردیم

وبا گل قاطی میکردیم وهمش می زدیم بعد گل رو به صورت قالب مسطتیلی با کمی

ضخامت در می آوردند.سپس اونارو روی هم میذاشتند و به صورت استوانه ای تو خالی

در می آوردند .

داخل اطاقکی که توی حیاط به عنوان خانه تنوری در نظر می گرفتند چاله ای میکندند و

تنور رو داخلش می ذاشتند.خمیر نان هم اینطور بود که خانوم خونه توی یک تشت خمیر

رو درست می کرد و می رفت چوب توی تنور آتیش میزد تا که ذغال درست

بشه .معمولا از کف تنور تا سطح کف خونه تنوری یه سوراخی به صورت تونل میزدند

که بهش بازن میگفتند.یه سوراخ هم به قطر بیست تاسی سانت سقف خونه تنوری میذاشتند

واسه این که دود آتیش تنور از اونجا بیرون بره که بهش درینجه می گفتند. در این مدت

که خانم خونه آتیش میذاشت چوب ها می سوختند وبه زغال تبدیل میشدند خمیر نان هم

ورآمده بوده آماده پخت بود. بعد خمیر رو به گُنه (چونه) می گرفتند و اونو روی لانجین با

نافیس پهن میکردند و بادست اونو روی شاطون می کشیدند وبه دیواره تنور میزدند وچند

دیقه بعدنون رو از تنور با سیخ در می اوردند.

متأسفانه از زمانی که آقای جلیل جلیلوند فرزند مرحوم حسین شاه مراد 

 وحاجی مالمیر  فرزند مرحوم آقا محمد نانوایی صنعتی به روستا آوردند  

کم کم  تنور ها از  خانه ها  رخت  بربستند ودیگر در خانه ای نمیتوان تنور 

 ونان خومونی پیدا  کرد. البته درگوشه وکنار  شهرستان  تویسرکان  

نانوایی های که نان محلی می پزند دیده  می  شود ولی نانشان با 

 آتیش  زغال پخته  نمی شود بلگه با گاز خانگی می باشد که  

نانشان   مزه   اون نان های گذشته  رو نمی ده.